عادت هشتم

در کتاب عادت هشتم: از تاثیرگذاری به سمت عالی بودن نوشته استفن ریچاردز کاوی، می‌آموزیم که چطور به خودمان به عنوان مهم‌ترین عنصر نگاه کنیم و چطور خودمان و خواسته‌هایمان را بشناسیم.

تجربه ناامید شدن از خود و شرایط و داشتن حس نارضایتی اتفاقی است که همه ما به خوبی آن را تجربه می‌کنیم. اما با میکروکتاب عادت هشتم (The 8th Habit) می‌خواهیم صدایمان را پیدا کنیم. در واقع هشتمین عادت مردمان مؤثر این است: «صدای خودت را پیدا کن و الهام‌بخش دیگران برای انجام همین کار باش.» این عادت، فقط یک مکمل جانبی برای آن هفت عادت اصلی نیست، بلکه خودش یک بُعد اثرگذاری است که عملکرد هر کدام از هفت عادت دیگر را بهبود می‌دهد.

هشتمین عادت، آخرین اثر از استیون کاوی است که بعد از 7 عادت افراد تاثیرگذار منتشر شد و به همان اندازه مورد توجه و تقدیر قرار گرفت.

استفن ریچاردز کاوی (Stephen Richards Covey)، مدرک ام‌بی‌ای‌ خود را از دانشگاه‌ هاروارد دریافت و در همان سال فارغ‌التحصیلی تدریس مدیریت منابع انسانی را شروع و خیلی زود تبدیل به استاد محبوب دانشگاه شد اما معروفیت او به زمانی بر‌می‌گردد که برای اولین بار کتاب‌اش در سال 1989 چاپ شد. این کتاب مانند بمب در دنیای کسب و کار با فروشی بیش از 20 میلیون نسخه و ترجمه به زبان‌های مختلف صدا کرد همچنین این کتاب سالیان سال در صدر لیست پرفروش‌ترین کتاب‌های دنیا بود.

استیون با تمام وجود به نوشته‌هایش ایمان داشت به طوری که بیل کلینتون، رئیس جمهور وقت آمریکا در سال 1994 در جلسه مشاوره‌ی چند ساعته‌ای که با او داشت اعلام کرد که اگر افراد به راهنمایی‌های استیون گوش دهند بهره‌وری آمریکا ظرف مدت کوتاهی چند برابر خواهد شد. زمانی که در مجله فرچون 500 شرکت برتر دنیا معرفی شدند، توجه همه به آمار جالبی در کنار آن جلب شد شرکت استیون به بیش از دو سوم آن‌ها مشاوره می‌داد! استیون باور داشت که چیزی را به مردم آموزش می‌دهد که خودشان می‌دانند ولی آن‌ها را در اولویت‌های زندگی‌شان نمی‌گذارند. او می‌گفت من باور دارم که رفتار جمعی یا سازمانی همان رفتار فردیست و اگر افراد رفتاری درست و منطبق بر اصولی داشته باشند سازمان هم رو به تعالی خواهد رفت. مجله تایم، استیون را به عنوان یکی از 25 نفر تاثیر گذار در جهان معرفی کرده است. معروف‌ترین کتاب او 7 عادت افراد تاثیرگذار است البته وی در سال‌های پایانی زندگی با توجه به همه تجربیاتی که به دست آورده بود کتاب دیگری نیز با عنوان “عادت هشتم: از موثر بودن تا عالی بودن” منتشر کرد. استیون در سال 2012 چشم از جهان فروبست و خانواده‌اش علت مرگ او را جراحت باقی مانده از تصادف با یک دوچرخه اعلام کردند.

جملات برگزیده کتاب عادت هشتم:

– از این پس، دانش شاه‌ کلید خواهد بود. جهان دیگر نه بر کار متمرکز خواهد بود، نه بر مواد اولیه و نه بر انرژی، بلکه در حال متمرکز شدن روی دانش است.
– قدرت هیچ چیز به اندازه ایده‌ای نیست که وقتش رسیده باشد.
– ما خود باید آن تغییری باشیم که می‌خواهیم در جهان اتفاق بیفتد.
– در بلند مدت، شخصیت عامل تعیین کننده در زندگی یک فرد، و یک ملت است.

در بخشی از میکرو کتاب عادت هشتم می‌خوانید:

بهترین روش برای حل و فصل اختلافات در هر سازمانی، جستجوی یک جایگزین سوم است که با به رسمیت شناختن تفاوت افراد، انرژی و هم‌افزایی جمعی ایجاد می‌کند. وقتی سازمان این کار را انجام می‌دهد، شرایطی ایجاد می‌کند که صدایش واضح‌تر شکل یابد.

در واقع، یافتن یک راه سوم قابل اجرا، که نه راه‌حل من یا او، بلکه راه‌حل «ما» باشد، به یک ذهنیت کاملا جدید نیاز دارد. یعنی اراده برای توجه به ایده‌های خلاقانه، درک دیدگاه طرف مقابل و نیز گفتگوی سازنده دو طرفه قبل از آنکه حتی آن ایده‌ها قابل اجرا شوند.

خب، چطور می‌شود یک راه سوم ایجاد کنیم که به‌ جای حاکم کردن تضاد، صدای افراد را با هم ترکیب کند؟ برای ایجاد یک راه سوم باید به این دو سوال اساسی جواب داده شود:

آیا این راه‌حل جایگزینی که دنبالش هستیم، بهتر از راه‌حل‌های پیشنهادی من یا طرف مقابل است؟
آیا این قانون ساده را قبول دارید که هیچ طرفی نمی‌تواند نظر شخصی خودش را بگوید تا زمانی که نظر طرف مقابل را یکبار تکرار کند و مطمئن شود که آن را کامل فهمیده است؟

اگر طرف دیگر هم هر دو سؤال را تصدیق کرد، آن‌وقت این شانس وجود دارد که با همکاری هم برنامه‌ای بریزید که انرژی هم‌افزایی داشته باشد و برای هر دو کارآمد باشد. این رویکرد بازهم باید برد – برد باشد، نه به طوری که اگر یک طرف برنده شود طرف دیگر ببازد. توجه داشته باشید که هم‌افزایی هرگز به معنای مصالحه نیست، بلکه موقعی به وجود می‌آید که هر دو طرف تصدیق کنند که راه‌حل حاصله، حتی از راه‌حل‌های اولیه خودشان هم بهتر است. وقتی راه‌حل جایگزین طراحی شد، باید آن‌قدر جذاب باشد که هر دو طرف به انجامش علاقه‌مند باشند.

«رهبران واقعی تضادها را انکار یا سرکوب نکرده و از آن‌ها اجتناب نمی‌ورزند، بلکه آن را یک فرصت می‌بینند.»